Toen hij later werd gevraagd wat hij in Azië had geleerd, zei L. Ron Hubbard veelbetekenend: “Ik heb voldoende geleerd om te weten dat de Mens niet alles wist over het leven wat er te weten viel”.

Zijn eerste reis naar het verre oosten begon in 1927 aan boord van het stoomschip de President Madison die vanuit San Francisco vertrok. De route die hij nam voerde hem via China en Japan naar de havenstad Agana in Guam waar zijn vader diende in de Aziatische vloot. De tweede reis, die een jaar later begon, bracht hem weer terug naar Guam aan boord van de USS Henderson en vervolgens naar de Chinese kust aan boord van de schoener met de naam Mariana Maru.

De eerste aantekeningen over zijn Aziatische reis waren opgewekt. Niettegenstaande de woeste golven op weg naar Hawaï bleef hij zijn goede humeur houden terwijl hij zich verbaasde over het ketelruim “dat zo heet was dat de platen rood waren en de olie vuurwit”. Een betrekkelijk onaangetast Honolulu bleek ook betoverend te zijn, terwijl de eerste indrukken van Japan hem ook intrigeerden – hoewel hij lichtelijk behoedzaam was vanwege een “rage van modernisatie” en onheilspellende torpedobootjagers in de baai van Yokohama. Zijn indrukken van de Chinese kust waren echter van een geheel andere orde.

In heel grote mate was het China van 1920 nog steeds middeleeuws. Ondanks wat de communisten beweerden over hervormingen, zwaaiden de krijgsheren nog de scepter in het merendeel van het land. Ook was slavernij, het afbinden van de voeten of het gebruik van opium niet afgeschaft. En zoals Hubbard al snel ontdekte, werd alles bedekt door een pijnlijke deken van armoede. Zijn sombere en fascinerende beschrijvingen uit die tijd omvatten verwijzingen naar knielende gevangenen wachtend om onthoofd te worden, liedjes van koelies die klonken als doodskreten en de veelbetekenende blikken van monniken in gele gewaden.

Na zijn terugkeer naar het vasteland van China in 1928, was de aanblik af en toe net zo akelig. Deze tweede reis naar China was echter ook de reis waarin hij diep doordrong in de westelijke heuvels van Mantsjoerije en verder – om te eten met Mongoolse bandieten, aan het kampvuur te zitten met Siberische sjamanen en vrienden te worden met de laatste magiër in het hof van Kublai Khan. Hij werd eveneens een van de eerste westerlingen na Marco Polo die toegang kreeg tot de verboden Tibetaanse kloosters en nam daarnaast in zich op wat hij noemde “de kronkelingen en angstaanjagende mysteries van India”.

Tijdens zijn reis door Guam klonk L. Ron Hubbard echter heel anders – het idee dat hij niet alleen verder oostelijk reisde, maar in een heel vreemde wereld terecht kwam. Guam, dat officieel werd omschreven als een “klein, ongeorganiseerd gebied” was sinds 1900 de plek waar Amerikaanse schepen konden bijtanken. De Chamorro’s, de oorspronkelijke inwoners van het eiland, stamden af van Indonesiërs die waarschijnlijk op het eiland met prauwen aankwamen in achtereenvolgende migratiegolven. Zijn eerste indrukken waren van lagunes waar het ogenschijnlijk spookte en een bos “bedekt met een weelderige vegetatie die een diepgroene kleur heeft en in fel contrast staat met de lucht en de zee. Hoewel het niet moeilijk is om erin door te dringen, schijnt het door zo’n duizend mysteries te zijn omgeven.”

Op Guam beleefde Hubbard ook vele avonturen, waaronder het onderzoeken van grotten aan de kust om plaatselijke dorpelingen af te helpen van ideeën van een duivel met de naam Tadamona. Hij hakte ook nieuwe paden in jungles met een Filippijnse groep en werd Engels docent voor een inlandse school waarbij hij onvermijdelijk problemen kreeg met plaatselijke commandanten omdat hij meer onderwees dan het leerplan aangaf. Als stagiair in de donkere kamer van een plaatselijke studio perfectioneerde Hubbard zijn vakbekwaamheid als fotograaf en nam foto’s van het leven op het eiland die later door National Geographic werden gekocht.