“Avontuur is mijn leidraad”, verklaarde L. Ron Hubbard en begon die verklaring niet alleen op land en zee kracht bij te zetten, maar ook in de lucht.

Het begon allemaal in het voorjaar van 1931 – niet lang na zijn terugkeer uit de Stille Zuidzee – toen een twintigjarige Ron Hubbard een eerste beslissende vergadering belegde van de Zweefvlucht Club van de George Washington Universiteit. In het begin reageerden minder dan een dozijn flinke kerels.

Het toestel was het Franklin zweefvliegtuig en de faciliteiten waren primitief: een gammele toren boven stukjes gras op kniehoogte en modder tot aan de enkels, met een golfkartonnen schuur als hangar. Niettemin waren de George Washington Buzzards geboren en had Ron Hubbard nu het luchtruim gekozen, waarna hij uiteindelijk het 385e Amerikaanse zweefvliegbrevet kreeg.

Voor Hubbard en de zijnen was dat vliegen zoals de mens het vliegen bedoeld had, “hachelijk en op het gevoel” zoals gevatte personen opmerkten die die dag aanwezig waren. Er werd nauwelijks gebruik gemaakt van instrumenten, hoogstens een hoogtemeter – terwijl de kisten ofwel via een bumper van een auto de lucht in gingen, of door middel van schokkoorden van de rotsen werden geslingerd. En vergis je niet, het was gevaarlijk. Sinds 1931 hebben zo’n driehonderd mensen de dood gevonden in ongemotoriseerde toestellen. Bedenk ook dat die dingen nog steeds grotendeels experimenteel waren: Lindbergh had slechts vier jaar daarvoor de Atlantische Oceaan overgestoken.

Naast de zweefvluchten was L. Ron Hubbard aan het stuntvliegen over de hele VS in een Arrow Sport tweedekker met zestig paardenkrachten – “met de wind als ons enig kompas”.

Wat betreft de indrukken uit die tijd van zijn vliegavonturen, beschrijft een artikel uit The Pilot met de titel “Flash Hubbard” het wellicht het beste:

“Telkens wanneer er rond de hoofdstad van het land een aantal piloten bijeenkomen, of dat nu voor een hoorzitting van het congres of ergens achterin een hangar is, zul je waarschijnlijk wel de naam Ron Hubbard horen, meestal vergezeld met van die bijvoeglijke naamwoorden als ‘krankzinnig’, ‘ongehoord’ en ‘duizelingwekkend’. Want die piloot met zijn vlammend rode haar heeft een paar jaar geleden in de stad de blits gemaakt, waardoor vrouwen gingen gillen en sterke mannen tranen in hun ogen kregen bij het zien van zijn capriolen in de lucht. Hij speelde tikkertje met de dood in zijn duikvlucht recht op de grond af...

Maar tegenwoordig is onze jonge held druk in de weer aan de Westkust, waar hij tussen de vluchten door verhalen schrijft voor tijdschriften. Hij wordt nu erkend als één van de meest voortreffelijke zweefvliegers in het hele land.”