«Εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια» αποκάλυψε ο Λ. Ρον Χάμπαρντ σε μια κρίσιμη πραγματεία του το 1965 «μελετώ, ανάμεσα σε άλλους κλάδους της φιλοσοφίας, και το θέμα της ΤΕΧΝΗΣ». O λόγος ήταν διπλός. Πρώτα απ’ όλα, όπως ο ίδιος εξήγησε, «Η τέχνη είναι η λιγότερο κωδικοποιημένη ανθρώπινη προσπάθεια και η πιο παρεξηγημένη». Ακόμα και ο ίδιος της ο ορισμός, παρατήρησε, αποτελούσε εξακολουθητικά αντικείμενο έντονων διαφωνιών. Έτσι, σε καθαρά ακαδημαϊκό επίπεδο, θέλησε να εξετάσει το θέμα υπό την πιο ευρεία και ουσιώδη έννοιά του, και συνεπώς να επιλύσει ζητήματα που φιλόσοφοι και κριτικοί συλλογίζονταν επί μακρόν, συμπεριλαμβανομένου και του πιο βασικού ερωτήματος απ' όλα: «Τι είναι Τέχνη;».

Ωστόσο, υπήρχε ένας άλλος λόγος για το ενδιαφέρον του στο θέμα: το αγαπούσε ιδιαίτερα. «Το να συλλαμβάνω τα όνειρά μου σε λόγια, χρώματα ή μουσική και να τα βλέπω έτσι να ζωντανεύουν» είχε γράψει τριάντα περίπου χρόνια νωρίτερα «είναι η ανώτερη έξαψη που υπάρχει». Κι επίσης, μιλώντας για τους καλλιτέχνες ως σύνολο, δήλωσε ότι μόνο αυτοί είναι ικανοί να προάγουν το μέλλον μας. Αναμφισβήτητα, λοιπόν, αυτό το «πολύ ευρύ αντικείμενο της ΤΕΧΝΗΣ», όπως το περιέγραψε, δεν είναι κάτι που το έπαιρνε ελαφρά. Και, στην πραγματικότητα, είναι πιθανόν αδύνατον να επιθεωρήσει κανείς τη ζωή του Λ. Ρον Χάμπαρντ χωρίς να λάβει υπόψη του τα καλλιτεχνικά του επιτεύγματα.