Door de Tweede Wereldoorlog en de dienstplicht werd de zaak voor lange tijd onderbroken. Maar in 1945 was ik opnieuw bezig met onderzoek en maakte toen gebruik van de bibliotheek en de faciliteiten van het Oak Knoll Naval Hospital.

Door gebruik te maken van endocriene experimenten op basis van het feit dat de klierafscheidingen een schakelbord vormden op basis van het stimulus-respons-principe, kwam ik er, in iets minder dan een jaar tijd, achter dat in levensvormen functie belangrijker was dan structuur.

Aangezien het tegenovergestelde als juist werd beschouwd (en niet tot een doorbraak had geleid), kon ik daardoor nu een nieuwe richting inslaan.

Ik kwam er uiteindelijk achter dat Leven in potentieel toenam, wanneer de toevoegingen ervan werden verwijderd. Dat betekende dat ik misschien wel op weg was om het leven als een stuk zuivere energie te kunnen isoleren.

Ik werkte met kleine doses energieën en vond uiteindelijk dat de mentale energie een bandbreedte bleek te hebben die lag tussen enerzijds leven en emotie, en anderzijds datgene wat weleens een zuivere essentie van leven zou kunnen zijn.

Toen ik hiermee bezig was, kwam ik erachter dat de mentale energie uit mentale beeldplaatjes bestond en dat die zozeer op elkaar tot massa’s werden samengeperst, dat datgene wat we kennen als leven, nagenoeg uitgedoofd raakte.

Door die dingen te ontlasten (door middel van uitwissing), kwam ik erachter dat het potentieel van het leven toenam.

Dat werd toen Dianetics (Dia – door, nous – verstand).

Aangezien die dingen in verband stonden met psychosomatische ziekte, heb ik de ontdekkingen en de bijbehorende documentatie aangeboden aan vooraanstaande genootschappen op het gebied van genezing, maar ik werd de deur gewezen! Ze wilden niets te maken hebben met fundamenteel onderzoek!

Ik kreeg te horen van een goede kennis van me, die arts was, en van een uitgever van psychiatrische uitgaven, dat ik alleen het grote publiek nog over had, dus schreef ik een boek en dat werd verrassend genoeg nogal populair.

Vlak voordat ik dat boek wilde publiceren, werd ik benaderd door de afdeling Onderzoek van de Amerikaanse Marine die mij een dreigend aanbod deed, wat zoveel inhield dat ik hen als burger moest dienen of dat ik anders weer in actieve dienst werd teruggeroepen. Het project hield in dat mensen meer beïnvloedbaar moesten worden gemaakt. Het is me gelukt om af te zwaaien bij de Marine voordat ze dat dreigement ten uitvoer konden brengen. Ik had er weliswaar geen bezwaar tegen om weer in actieve dienst te gaan, maar ik was voor de oorlog al eens gedetacheerd geweest in de kantoren in Washington en wist dat ik daar maar weinig gedaan kon krijgen en ik had ook niet de ambitie om mensen meer beïnvloedbaar te maken.

Dat was het tweede en laatste contact dat ik had over steun aan mijn onderzoek.

Ik had al eerder bij allerlei stichtingen subsidieaanvragen ingediend, maar er waren geen fondsen beschikbaar voor fundamenteel onderzoek. Slechts weinigen begrepen destijds de waarde van fundamenteel onderzoek. Uitsluitend bepaalde projecten voor bepaalde producten kwamen in aanmerking.

Er werd een groep geformeerd om de populariteit van het boek Dianetics in goede banen te leiden. Toch kwam daar, behalve het uittesten van vitaminen, geen steun uit tevoorschijn voor onderzoek.

Op dat moment was ik bereid om het project te laten voor wat het was. Eigenlijk had ik al weer een nieuwe expeditie in de startblokken staan. De impact van het boek bracht echter een van die woeste aanvallen van meerdere kanten met zich mee, die mensen die met onderzoek bezig zijn wel meer op hun dak krijgen, en daardoor werd mijn leven tot een chaotisch gebeuren gemaakt. Er werd een aanslag op mijn leven gepleegd, ik kon ternauwernood aan een kidnapping ontsnappen en ik werd op hoge toon van misdaden beschuldigd die ik nooit had begaan. Zelden werd iemands leven zo ingrijpend veranderd. Op de ene dag was ik nog een populair schrijver en de volgende dag was ik een ontzettende schurk. Dezelfde persoon.

Een wetenschapper die zijn materiaal beschikbaar stelt aan het publiek of die zijn medemens probeert te helpen met de een of andere ontdekking, zal soms merken dat de pers hierbij maar een slechte bondgenoot is.

Jarenlang werden mij de meest ongebruikelijke en volkomen denkbeeldige beschuldigingen voor de voeten geworpen. Ik heb in die tijd geen verslaggever gezien. Ze schreven gewoon maar wat over mij.

Dit kon je nauwelijks een atmosfeer noemen waarin je kunt doorgaan met onderzoek, maar onder zware mentale spanning en vanwege de verantwoordelijkheid jegens het publiek dat mij steunde, deed ik het toch.

Vijftien jaar na die eerste publieke uitgave kon ik de volledige technologie ontwikkelen waardoor een wezen kon worden geïsoleerd als een zuivere levenskracht. Dat was de persoon zelf. En veel sterker en bekwamer.

Ondanks de zware lasten die de leiding met zich meebracht en ondanks diezelfde onzichtbare kracht die mij in het openbaar maar bleef aanvallen, kon ik in de twee daarop volgende jaren zonder uitzondering een stabiel resultaat voor mensen bereiken, met een technologie die bekendstaat als Scientology auditing.