Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος και η θητεία μου σ’ αυτόν, προκάλεσαν μια μακρά διακοπή. Το 1945 όμως επέστρεψα στην έρευνα, χρησιμοποιώντας τη βιβλιοθήκη και τις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Νοσοκομείου του Όουκ Νολ.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο, με τη χρήση πειραμάτων στο ενδοκρινικό σύστημα που βασίστηκαν στο ότι οι ενδοκρινείς αδένες λειτουργούν σαν πίνακας ελέγχου που λειτουργεί σε βάση ερεθίσματος – αντίδρασης, ανακάλυψα ότι αυτή η λειτουργία φαινόταν να ελέγχει τη δομή στους ζωντανούς οργανισμούς.

Καθώς θεωρούνταν αληθινό το αντίθετο (χωρίς να έχει προσφέρει κάποια επαναστατική ανακάλυψη), μπόρεσα κατά συνέπεια να προχωρήσω πλέον προς μια νέα κατεύθυνση.

Βρήκα τελικά ότι η Ζωή αυξάνεται σε δυναμικό όταν απαλλάσσεται από πρόσθετα στοιχεία. Αυτό σήμαινε ότι πιθανόν βρισκόμουν καθ’ οδόν στο να απομονώσω τη ζωή ως καθαρή δύναμη.

Δουλεύοντας με μικρές ποσότητες ενέργειας, βρήκα τελικά ότι η διανοητική ενέργεια έμοιαζε να είναι μια περιοχή ανάμεσα στη ζωή και το συναίσθημα κι αυτή θα μπορούσε να είναι η καθαρή ουσία της ζωής.

Στην προσπάθειά μου να το χειριστώ αυτό βρήκα ότι η διανοητική ενέργεια είναι φτιαγμένη από διανοητικές εικόνες κι ότι αυτές μπλέκονται σχηματίζοντας μάζες, έως ότου το αγαθό που είναι γνωστό ως ζωή φτάσει σχεδόν να εξαλειφθεί.

Ανακάλυψα λοιπόν ότι αν κάποιος απαλλαγεί απ’ αυτά (με τη μέθοδο του σβησίματος), το δυναμικό της ζωής αυξάνεται.

Αυτό εξελίχτηκε στη Διανοητική (Δια: διαμέσου, νους: διάνοια).

Καθώς αυτό είχε σχέση με τις ψυχοσωματικές ασθένειες, προσέφερα τις ανακαλύψεις και τα γραπτά μου πάνω στο θέμα σε ομάδες που κυριαρχούσαν στο χώρο της θεραπείας, αλλά απορρίφθηκαν με περιφρόνηση! Εκείνοι δεν είχαν καμία σχέση με τη βασική έρευνα!

Ένας ιατρικός συνεργάτης κι ένας εκδότης βιβλίων ψυχιατρικής μού δήλωσαν ότι μου απέμενε μόνο το να απευθυνθώ στο κοινό. Έτσι, έγραψα ένα βιβλίο, κι έγινε εκπληκτικά δημοφιλές.

Αμέσως πριν από αυτή τη δημοσίευση, το Γραφείο Ναυτικών Ερευνών του Ναυτικού των ΗΠΑ με πλησίασε και μου έκανε μια απειλητική πρόταση συνεργασίας, ότι δηλαδή θα έπρεπε να δουλέψω γι’ αυτούς ως πολίτης, διαφορετικά θα με ανακαλούσαν στην ενεργό υπηρεσία. Το σχέδιό τους ήταν να μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους πιο ευεπηρέαστους. Πρόλαβα να υποβάλω την παραίτησή μου πριν πραγματοποιήσουν την απειλή. Ενώ δεν είχα παραπονεθεί για την πραγματική ενεργό υπηρεσία, που την είχα ήδη εκτίσει πριν τον πόλεμο στα γραφεία της Ουάσιγκτον, γνωρίζοντας ότι ελάχιστα θα μπορούσα να κάνω εκεί, δεν είχα εντούτοις καμία φιλοδοξία να κάνω τους ανθρώπους πιο ευεπηρέαστους.

Αυτή ήταν η δεύτερη και τελευταία επαφή που αφορούσε παροχή βοήθειας για την έρευνα.

Είχα υποβάλει νωρίτερα διάφορες αιτήσεις για χρηματοδότηση σε διάφορα ιδρύματα, και κανένα δεν ήταν διατεθειμένο να χρηματοδοτήσει μια τέτοιου είδους βασική έρευνα. Σχεδόν κανείς, εκείνη την περίοδο, δεν καταλάβαινε ότι η βασική έρευνα είχε κάποια αξία. Τα μόνα προγράμματα που έπαιρναν επιχορηγήσεις εκείνη την εποχή ήταν τα ειδικά πρότζεκτ για συγκεκριμένα προϊόντα.

Δημιουργήθηκε μια ομάδα για να χειριστεί τη δημοτικότητα του βιβλίου της Διανοητικής. Κι όμως, δεν έτυχε καμιάς βοήθειας για την έρευνα, εκτός από το να γίνουν κάποιες δοκιμές σχετικά με βιταμίνες.

Είχα μια επιθυμία να εγκαταλείψω το πρότζεκτ εκείνη την περίοδο. Στην πραγματικότητα είχα προγραμματίσει μια άλλη αποστολή. Ο αντίκτυπος όμως που είχε το βιβλίο, επέφερε μία από εκείνες τις βίαιες αλλεπάλληλες επιθέσεις, που κάποιες φορές δέχονται οι ερευνητές, οι οποίες προκάλεσαν στη ζωή μου μια χαώδη κατάσταση. Έγινε απόπειρα κατά της ζωής μου, μόλις που γλίτωσα την απαγωγή, και με κατηγορούσαν έντονα για αδικήματα που δεν είχα ποτέ διαπράξει. Σπάνια συντελείται τέτοια αλλαγή στη ζωή ενός ανθρώπου. Τη Δευτέρα ήμουν ένας δημοφιλής συγγραφέας, και την Τρίτη είχα γίνει ένα φοβερό τέρας. Ο ίδιος άνθρωπος.

Ένας επιστήμονας, όταν δημοσιεύει το υλικό του στο κοινό ή όταν επιδιώκει να ενημερώσει τους συναδέλφους του για κάποια ανακάλυψη, μερικές φορές ο Τύπος δεν είναι και τόσο καλός σύμμαχος.

Για χρόνια με κατηγορούσαν για τα πιο ασυνήθιστα και ανυπόστατα πράγματα. Οι δημοσιογράφοι δε με πλησίασαν ποτέ. Απλώς έγραφαν για εμένα.

Δεν υπήρχε κατάλληλο κλίμα για να συνεχίσω την έρευνα αλλά, παρά την έντονη πίεση και λόγω της υπευθυνότητας που είχα αναλάβει απέναντι σε ένα κοινό που με υποστήριζε, το έκανα.

Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση στο κοινό, ήμουνα σε θέση να αναπτύξω την πλήρη τεχνολογία που θα απομόνωνε ένα ον ως μια καθαρή δύναμη ζωής. Ήταν το ίδιο το άτομο. Πολύ πιο δυνατό και πολύ πιο ικανό.

Τα επόμενα δύο χρόνια, παρά την έντονη πίεση της κυβέρνησης και τα χτυπήματα που δεχόμουν από δημοσιεύματα που προέρχονταν από αθέατες πηγές, ήμουν σε θέση να επιτυγχάνω σταθερά, αποτελέσματα που ήταν ομοιόμορφα στα άτομα, με τη χρήση της τεχνολογίας που έγινε γνωστή ως πρόσεσινγκ Σαηεντολογίας.